Freonskip
Australian Labradoodles

Een diepe buiging voor Fay!
De pupjes zijn thuis!🙏
Week 7 en verder — 30 april 2017

Hier is ‘ie dan: de pupdate van week zeven en wat verder. Beetje lang daardoor.

Ik start met het melden dat het hartstikke goed gaat met alle pupjes en mamma Fay! Zo.

Hoe verliepen die laatste weken hier met acht heerlijke pupjes? Dat verliep zoals het hoort. Volgens het boekje. Het weer werkte mee. We hebben volop kunnen socialiseren wat in ons bereik lag. We hebben ons ‘te pletter’ geknuffeld.

De pupjes gingen vooral in week zeven enorm te keer met elkaar. Spelen, stoeien. Een ijselijke kreet zo nu en dan tot gevolg. Telkens opnieuw kippenvel over m’n hele lijf van schrik. Niet alleen bij mij overigens. Het is me onbekend of honden ook kippenvel kunnen krijgen, maar Fay stoof steevast op en vloog naar de ren bij zo’n gil…. Die vlijmscherpe tandjes… och arme lieverds… Toch was dit een essentieel deel van hun socialisatie. Ieder gaf èn kreeg weleens zo’n onbedoeld harde beet. Erg leerzaam. En na een week merkten we heel duidelijk dat er door de pupjes veel minder hard gebeten werd. De bijt-rem geleerd! We namen ze zeer geregeld mee naar buiten, de tuin in, de stoep op. Feest natuurlijk. En jubelen als er een plasje gedaan werd.

En er kwam visite. Best nog wel veel 😅. Ik stond de laatste weken stijf van de koffie! Hartstikke gezellig natuurlijk. En super goed voor alle pupjes. Socialisatie! Dat woord riepen we geregeld trouwens. Als er iets viel wat lawaai maakte, of een luide nies, of een klappende deur. Socialisatie! Die deuren en ramen konden gelukkig heerlijk open. Want de geur was nou niet meer bepaald fris te noemen in huis. De tijdelijke coupon vloerbedekking was inmiddels één grote pislap. Het was even niet anders.

En zo in die laatste week waren er al de eerste tranen. Bij de gedachte aan het vertrek van ‘mijn’ kleine lieverds alleen al. Steevast hardop uitgelachen door mijn jeugd trouwens. Ach mamma toch…! Daar zijn ze weer… de tranen! Maar echt, het valt niet uit te leggen hoe je je hecht aan die kleintjes. Die kleine lijfjes, de karaktertjes die je hebt zien ontwikkelen vanaf de allereerste ademteug. Ik herkende ze natuurlijk allemaal, ook al zijn ze allemaal bruin ☺️. Ik herken ze zelfs aan hun blafje! Zo mooi. Zo dierbaar! Maar daardoor ook zo lastig. En nee. Ik zou niet anders willen. Niet anders kunnen. Ik geef me volledig. Er is plek zat in mijn hart! En die plek houden ze. Alle acht! Sterker nog: ook de pupjes van Fay haar eerdere nestjes hebben mijn hart nog. Ze zitten en blijven erin. Mijn, oké “mijn” kleintjes hebben een speciaal plekje. Allemaal!

Die Fay…! Mijn, ja echt míjn, nou oké ónze Fay… Wat een enorme lieve, goede moeder! Een natuurtalent. Geduldig maar ook heel duidelijk. Tot hier en niet verder. En ze hoeft maar donkerbruin te grommen of de pupjes geven zich over. Geen gesnauw, gewoon een donkere grom is genoeg. Heerlijk. Ze heeft fantastisch met ze gespeeld en genoot daar zichtbaar van! Haar pupjes ook! En Fay heeft al haar kleintjes tot het laatste moment gevoed. Prachtig. Uiteraard nog maar twee keer daags op het laatst. Een lekker slokje, meer was het niet. Maar wat een fantastische start voor haar kroost. Een prachtige weerstand opgebouwd. Daarnaast kregen ze puppybrokjes én vers vlees. Voor de opbouw van de darmflora heel belangrijk en dat heeft ook grote invloed op de weerstand. Dat vers vlees vonden ze bijna net zo lekker als mamma’s borst! 😘

En toen was het zover.
Maandag 10, dinsdag 11 en woensdag 12 april stond in het teken van uitzwaaien.
Alle nieuwe ‘ouders’ waren al overvoerd met informatie door mij. Stápels papieren over van alles en nog wat in relatie tot een pup. Better safe than sorry…!
Hoe gaan die dagen? Gespannen. Heeft iedereen zich goed voorbereid? Heb ik alles geregeld, verteld, gedaan, gezorgd, gegeven?
En niet alleen spanning bij mij. Ik was overduidelijk niet de enige met tranen. Was ik dan soms rustig, stapte er een nieuwe eigenaar huilend uit de auto 😅. Och jongens het is me toch ook wat! Een nieuw gezinslid ophalen is écht een bijzonder moment.
Binnen was er eerst weer koffie. En papierwerk. En uitleg. En knuffelmomenten. Tot het tuigje tevoorschijn getoverd werd. Het omdoen rustig voordoen. En dan inladen. Zak voer. Puppypakket. Papieren niet vergeten. Nog een kleine kauwstaaf met pindakaas voor onderweg… Kleedje op schoot… En dan geef ik de pup aan. Dag lieverd. Ontzettend veel geluk en liefde gewenst, veel plezier! Het ga je heel goed samen met je nieuwe gezin!
Start de motor. En zwaaien. En slikken. En zwaaien. En slikken…
Gauw naar binnen. Ongeduldig wachten op het eerste berichtje.
Tot het volgende pupje gehaald werd. Het ritueel zich herhaalde.
Dág lieve lieve Pepper, Davy, Puck, Dory, Joep, Bella, Dodi en Dieuwke! 💞🍀

Woensdag 12 april, namiddag. Alle pupjes zijn opgehaald door hun nieuwe eigenaren. Ik zet nog even door. De pislap naar buiten, de hekjes opgeruimd, de werpkist uit elkaar, en boenen! Schrobben! Met bleek. Met een boender. Tot ik er bij neerval 💪. De dag erna vol energie. Dingen regelen. Organiseren wat is opgeschoven. Ik bruis!

Tot vrijdag. Mán wat kan een mens het even lastig hebben zeg. Jánken! De hele dag door. Ik mis ze… Allemaal. En gelukkig is daar dan Dieuwke. Dieuwke woont vlakbij, bij mijn ouders. Ik bel ze aan het eind van de dag op: “ik kom er zo aan hoor”. In tranen loop ik daar de tuin in. “ik móest hier even heen, sorry” zeg ik nog. Maar het helpt. Gelukkig. Even puppy tanken. Fay is mee. Het gaat fantastisch. Beiden geen enkel probleem met weer afscheid moeten nemen. Zo natuurlijk. Het lucht me op. Het is goed zo. Ik heb er duidelijk meer last van dan de pupjes en Fay 😜. Méns!
En ik krijg berichtjes. Appjes, mailtjes, telefoontjes, FB. Iedereen is blij. Is gelukkig. Het gaat goed. Het gaat eigenlijk zelfs hartstikke goed! Het helpt me afkicken. Ik smelt bij alle foto’s. Ik geniet, smúl van de verhalen. De filmpjes. Zo mooi.

De weken vliegen weer voorbij. Ik vermaak me weer met andere dingen. Ben dolgelukkig met ieder teken van leven van de pupjes. En kan me moeilijk zetten tot het maken van deze laatste pupdate. Mis mijn muzen, m’n inspiratiebronnen, m’n poppiepupjes 😘.
Maar dit is het. Het zit erop. Voor nu…
Ik heb weer volop aandacht en liefde uitgedeeld en er is weer geluk doorgegeven!
Wat een voorrecht om dit te mogen beleven!
En wie weet over twee jaar…. Wordt vervolgd! 😘

Dan last but not least: Fay… lieve lieve Fay.
Fay krijgt van ons een hele, hele diepe buiging! Dit was het laatste nestje van Byldmoai Famke Fay. Wat een prachtige afsluiting. Wat heeft ze genoten! En wij met haar!
We wensen dat Fay nog jaren en jaren bij ons in goede gezondheid en met heel veel plezier en levensvreugde bij ons mag zijn.💖 🙏 We hebben haar lief!

Hartegroet, Saskia.


P.S.: Als toegift extra veel foto’s met bijdrages van de nieuwe baasjes!

Bekijk hier de video’s van week 7 en verder: