Sinds een poosje voel ik me ánders. Zo typisch.
Heb doorlopend ernstige trek in eten. Als niemand kijkt snaai ik de kattenbrokken uit het bakje van Koda. Als mijn mensen bij het aanrecht staan dring ik me er tussen want soms valt er namelijk wel eens wat op de vloer. En ik spring op bij elk geluidje van een koelkastdeur, krakend zakje of het pakken van een bord: Eten!!! Verder kan ik steeds wel slapen. Mán, waar ik me neer vlei slaap ik! Bijzonder. Voor Skip en Fay is het normaal, al dat slapen. Maar die zijn oud… Zou het mijn leeftijd zijn? Of zou ik ziek zijn? Neuh dat denk ik toch niet. Ik kan nog heerlijk hard rennen en gek doen en voel me kiplekker. Behalve dan die paar dagen eerder deze week, toen was ik een piepklein beetje misselijk ‘s ochtends.
Ja. Ik voel me wat anders…
Vanmorgen mocht ik gezellig met mijn vrouwmens in de auto op pad. We gingen weer naar dat gebouw waar ik al die heerlijke geurtjes rook. Ze zijn er allemaal erg aardig en kennen mijn naam. Wel een béétje gênant… ik deed van alle opwinding zelfs een plas. Binnen. 😳 Ik moest weer op zo’n verhoging staan, spannend! Een tafel noemen ze dat. Gek hoor. Dat mag thuis niet. Een vreemde man smeerde een plakkerig en koud goedje op mijn buik nadat hij met een apparaat mijn haren van mijn buik had gehaald. Ik moest er gewoon van trillen. Brrrr. En daarna ging hij weer met een ander apparaat over mijn buik en keek hij ondertussen televisie. Ik kon mooi meekijken omdat ik op dezelfde hoogte stond. Niet dat ik veel begreep van wat ik zag…
Mijn vrouwmens, Saskia heet ze, was heel lief. Ze gaf me kusjes en fluisterde lieve woordjes. En ik kreeg snoepjes. Lekker. Vrouwmens had tranen en noemde me “mamma”. En toen we weer thuis waren was ze steeds aan het praten in een apparaat, haar mobiel heet dat geloof ik. Ze klonk echt heel blij! En ze noemde Fay “oma”. En Skip “oud-oom”. Ik snap er niks van. Het zal wel goed zijn want iedereen is blij en ik krijg enorm veel kusjes. Vooral op mijn buik. Die door al dat eten toch wel wat dikker wordt. En niet alleen mijn buik trouwens. Ook mijn tepels zijn ineens groter. Wow!
Ja. Ik voel me prima anders…
Yes! We zijn superblij! Vandaag heeft Dieuwke een echo gehad en ze is drachtig!
Er waren sowieso 4 pupjes te zien. Geweldig. Nadat het de vorige keer niet gelukt was, is zo’n tweede dekking extra spannend. Stel dat het weer niet lukt… wat dan… Stopt Freonskip dan? Kunnen we dan nooit meer geluk doorgeven via de allerliefste pupjes? We durfden amper te hopen en te vertrouwen.
Gelukkig. Zorgen om niets. Dieuwke is drachtig! En we kijken weer enorm uit naar wollige kleine schattige lieve pupjes. En ook hoe Dieuwke het gaat doen als mamma en Fay als oma en Skip als rustige stabiele oud-oom.
Tot die tijd genieten we van de prachtige fase van het “broeden”. Een buikje boller zien worden, knuffelen en allemaal liefde sturen naar de kleintjes die groeien in Dieuwke. En ineens gaat dan de tijd ook snel! Ze is al op de helft! Eind oktober verwachten we dat de pupjes zich gaan aandienen. Oeh… Ik krijg nesteldrang!
